Huśtawkolandia

Pisałam już o tym, jak pani Ania dzielnie zmaga się z zajęciami rewalidacyjnymi Gabrysia. Z całą stanowczością muszę jednak stwierdzić, że nauczycielka coraz bardziej mnie zaskakuje oraz utwierdza w przekonaniu, że nasza decyzja o takim nauczaniu była jak najbardziej słuszna. Pani Ania nie patyczkuje się z Biniaszkiem, bardzo dużo od niego wymaga, ale w zamian zawsze przynosi ze sobą mnóstwo fajnych pomysłów i do tego świetnie dogaduje się z Młodym. A to chyba najważniejsze. W piątek zabrała NAS na plac zabaw. Wstyd się przyznać, ale do tej pory Binio rzadko bywał w takich miejscach. Nasz główny cel, czyli postawienie Gabrysia na nogi, zupełnie wykluczył nasze dziecko z posiadania zwykłego, normalnego dzieciństwa. Zamiast na plac zabaw my biegaliśmy na rehabilitację. By stworzyć Gabrysiowi namiastkę przysługujących mu wtedy spacerków, wracaliśmy piechotą z oddalonego od nas o jakieś 6 km szpitala, w którym zaczęliśmy się rehabilitować. Potem było już tylko gorzej... zamiast huśtawek - bujanie na SI lub takie domowe, w kocu. Nie zaprzeczę - Binio to lubił. Zamiast chodzenia do piaskownicy, z piasku korzystaliśmy na turnusach nad morzem. Czasem próbowaliśmy zaspokoić "piaskowe potrzeby" Gabrysia domowymi sposobami - były kąpiele w kaszach, fasolach, makaronach czy nawet zebranych na nadmorskiej plaży kamieniach. Nie ma co - wymarzone dzieciństwo.

Spodobał mi się pomysł pani Ani, szczególnie że pogoda dopisała, a Gabryś wyjątkowo się cieszył, że tego dnia zajęcia miały odbywać się na dworze. Pewnie liczył na to, że w związku z tym będzie miał labę... a tu wielkie zdziwienie.

Na pierwszy ogień poszła huśtawka. Ale nie było wcale tak pięknie - huśtawka w niczym nie przypominała wygodnego siedziska w wózku, więc zaczęliśmy od wielkiego buntu. Kiedy w złości Gabryś zsunął się w dół, stała się rzecz niesamowita...

Gabryś nogami szukał podłoża i próbował tymi nogami się odpychać.

Po dostosowaniu pupy do siedziska i przyjęciu wygodnej pozycji zrobiło się naprawdę różowo - sam pan huśtający się był przeszczęśliwy.

Po huśtawce przyszedł czas na zabawę w piasku i na piaskownicę. Gabryś siadł z panią Anią i szybko nazbierał piasku w rączki, po czym, próbując wykorzystać chwile naszej nieuwagi, chciał go zjeść... 

Wcale nie jadłem piasku, ja tylko tak spróbowałem ;)

Później sprawdzaliśmy się w siadzie na brzegu huśtawki, to nie było takie fajne bo Gabryś ze złości przygryzał paluchy....

No to jedziemy ;)

Na koniec pozostała na zjeżdżalnia, z której Binio zjeżdżał z mamusią... (dodam, że zjeżdżalnia wciąż jest cała i zdrowa, nadal stoi na swoim miejscu).

Ale One mnie dziś wymęczyły :P

Na koniec, po wszystkich radościach, muszę powrócić do tematów trudnych i przyziemnych. Myślałam, że temat szkoły mamy już z głowy, nauczanie nabiera tempa, liczyłam, że w spokoju podejmiemy dalsze decyzje... Przypadkowo dotarło do mnie pismo wystosowane przez Zastępcę Burmistrza Dzielnicy Praga Południe do Biura Edukacji i Rzecznika Praw Dziecka - pismo to dostała również moja koleżanka Justyna, która zareagowała w naszej sprawie. Zrobiła to po to, by nam pomóc! 

Pismo nie było zaadresowane do mnie, dlatego nie mogę opublikować jego treści na blogu, jednak postanowiłam skomentować ostatnie zdanie z tego pisma, w którym zostałam posądzona o przedstawienie nieprawdziwych informacji.

Mój komentarz:

Blog powstał po to, by opisać historię Gabrysia, dla nas, ale również dla tych którzy nam pomagają. Chcielibyśmy, żeby wiedzieli co robimy by pomóc Gabrysiowi. A przede wszystkim opisując to wszystko wierzę, że Gabryś kiedyś to przeczyta i nawet jeśli nie osiągniemy upragnionego celu, będzie wiedział, że zawsze o niego walczyliśmy. Wszystkie treści zawarte tutaj opisują nasze przeżycia, to, co wydarzyło się w naszym życiu. A przede wszystkim - wszystko, co tu opisuję, jest PRAWDĄ.

Na przyszłość przed wydaniem jakiegokolwiek osądu proszę o kontakt ze mną.