Asia...

„Świat ludzkiego cierpienia przyzywa niejako bez ustanku inny świat: świat ludzkiej miłości…”      Jan Paweł II

Asia...

Pewnie ją pamiętacie, wiele razy tu o niej pisałam, bo była przy nas w różnych momentach naszego życia, pokochała naszego Biniaszka i wspierała naszą walkę o niego. Ostatnio napisałam Wam, że ktoś wyjątkowy walczy o życie. Tak, to ona – moja Asia... 

Zaczęło się od Dżemu, tak zwyczajnie czy nadzwyczajnie, bo miłość do muzyki tego scenicznego sekstetu nas połączyła. Poznałyśmy się na solowym koncercie Maćka Balcara. Wesoła, sympatyczna i bardzo otwarta na ludzi, miała takie światełko w oczach i piękny uśmiech – po prostu nie dało się jej nie lubić. Codzienność, problemy, nocne pogaduchy na facebooku, a przede wszystkim wspólne Dżemowanie bardzo nas do siebie zbliżyły, wiedziałyśmy o sobie wiele, by nie powiedzieć, że wszystko. Potrafiłyśmy przegadać pół nocy, Asia zawsze kończyła pisząc: „właśnie położyłam spać wszystkich ludków na swoim fb, a to znaczy, że możemy iść spać”. To stało się naszą tradycją, pisać, aż „wszyscy pogaszą światła”. I same koncerty... Być wspólnie z innymi Dżemikami pod sceną to były piękne chwile, cieszyć się swoją ulubioną muzyką z kimś, kto czuje to samo. Asia to uwielbiała, była bardzo szczęśliwa w takich chwilach... Kiedy nie mogłam pojechać na koncert, zawsze dzwoniła, żebym, chociaż przez chwilę, była z nią... Miałyśmy wiele szalonych pomysłów i wiele z nich udało nam się spełnić. Pokochała naszego Gabrysia, razem z nami cieszyła się z każdego jego kroku do przodu, bardzo chciała nam pomóc i bez przerwy obmyślała akcje charytatywne. To ona wzięła mnie za rękę i zaprowadziła do Leszka Martinka, powiedziała mu, że potrzebujemy pomocy. To ona była ze mną, gdy Leszek zaproponował zorganizowanie zbiórki dla Gabrysia na koncercie Dżemu, razem płakałyśmy ze szczęścia, bo dla nas to był wielki zaszczyt. Był schyłek listopada, a może już początek grudnia, razem kończyłyśmy przygotowania do Dżemowo-Biśkowego koncertu. Znów udało się zamknąć jakiś temat, z wielkim bananem na twarzy dzwoniłam do niej, nie odebrała, nie oddzwoniła. To było dziwne, bo w tamtych dniach nasze łącza były bez przerwy zajęte. Asia zadzwoniła po kilku godzinach, po jej głosie wiedziałam, że coś się stało, nie spodziewałam się jednak takiego „CZEGOŚ”. „Wiesz, podejrzewają u mnie guza, muszę iść do szpitala”, powiedziała. „Musisz pozamykać wszystko sama, ale ja wrócę na koncert choćbym miała stamtąd uciec…”. Długo razem płakałyśmy, a ja nie mogłam w to uwierzyć. Przecież zaledwie tydzień wcześniej wracałyśmy nocnym pociągiem z Torunia, oczywiście z Dżemu, przecież wszystko było dobrze... Kilka razy mówiłam jej, że to ona jest teraz najważniejsza, że może – ze względu na to, że w każdej chwili mogła źle się poczuć – warto pomyśleć o zmianie organizatora, (bo to Asia odpowiadała za cała akcję). Gdy tylko o tym wspominałam, zawsze mówiła: „nie ja tam muszę być, dla Biniaszka, dla Ciebie”… Była mi bardzo potrzebna, ale nie za taką cenę. Widziałam, że w trakcie obu koncertów towarzyszył jej ogromny ból, a ona tylko zaciskała zęby i, widząc moje zdenerwowanie, ściskała moją rękę i mówiła: zobacz, wszystko się udało. Niedługo po koncertach Asia miała bardzo poważną operacja i cztery sesje chemii. Już na początku roku próbowałam z nią rozmawiać, tłumaczyć jej, że musi się jakoś przygotować na przyszłość, otworzyć konto w jakiejś fundacji, bo każdy, kto chorował w tym kraju, wie, że trzeba być milionerem, by przetrwać. A Asia zawsze odpowiadała, że da radę, że dostanie rentę i jakoś sobie poradzą z Kamcią, i że teraz to ona myśli, jak tu jeszcze pomóc Gabrysiowi… 

fot. Michał Baranowski

Chemia ją rozwalała, bardzo źle się czuła. Coraz rzadziej rozmawiałyśmy – zwyczajnie nie miała na to siły, rzadko włączała komputer. Nasze długie conocne rozmowy zamieniały się w krótkie informacje smsowe na temat jej samopoczucia. Asia oczywiście zawsze pytała, co u Biniaszka. Jej jedynym marzeniem było lepiej się poczuć i pójść wreszcie na Dżem, bo, wierzcie mi, wychodząc z jednego koncertu zawsze myślałyśmy o tym kolejnym. Ale jej samopoczucie zawsze zmieniało plan działania. W końcu się udało, w kwietniu przyszła na akustyk do Stodoły, była taka szczęśliwa...
To był jej ostatni koncert – od tamtej pory słuchała ich już tylko przez telefon, gdy do niej dzwoniliśmy, i z płyt... Była bardzo dzielna i bardzo, bardzo chciała wygrać tę nierówną walkę... My wszyscy wokół staraliśmy się dać jej jak najwięcej wsparcia i otuchy. Przed wakacjami dostała dwie dodatkowe chemie, a w lipcu dotarła do nas wiadomość, jak straszne skutki miały dla niej te dodatkowe sesje… Asia była w bardzo ciężkim stanie. Przeszła kolejną bardzo poważną operację… Kiedy tylko poczuła się lepiej, odpisała mi: „ja się nie dam, walczę dla Kamci i dla Was, Kocham cię siostruś, a ty nie zapomnij – jesteś tam dla Gabrysia...”. Byliśmy wtedy na turnusie. W sierpniu, dzięki wsparciu Asi Piróg, pozwoliła mi przyjść do szpitala. Chodziłam codziennie, kiedy wychodziłam – płakałam, jej cierpienie bardzo bolało. Ale jej wola walki dawała ogromną nadzieję… Raz popłynęły mi przy niej łzy, wtedy, kiedy widziałam, jak stawia pierwsze kroki po operacji... Widziałam, jak bardzo było jej ciężko. A ona tak uparcie próbowała, te chwile bardzo budowały, była taka dzielna! Powiedziała mi kiedyś: „pojęcz mi coś jeszcze, że rehabilitacja Gabrysia zbyt wolno daje efekty, nawet nie wiesz, jak jest trudno być rehabilitowanym, zawsze będę jego najwierniejszą fanką”. W podziękowaniu za wszystko podarowałam jej zdjęcie Binia stojącego na nogach. Liczyłam, że w końcu sama go zobaczy, bez fotek, ale wtedy już nie wytrzymałam, obie płakałyśmy – była z nas taka dumna… Przed wypisem ze szpitala praskiego przyłapałam ją, jak biegła do łazienki. Szczęka mi opadła, bo wiem, jak trudna jest rehabilitacja, a Asia góry przenosiła… Miała wielu wspaniałych przyjaciół. Zawsze otaczało ją wielu ludzi o ogromnych sercach, ale ona też taka była. Ktoś zorganizował akcję pomocy finansowej, Ktoś inny zrobił kiermasz, a jeszcze inny Ktoś założył jej konto w Fundacji. Każdy chciał dać cząstkę siebie, każdy chciał pomóc, przytulić, wesprzeć w każdy możliwy sposób. W akcję włączyło się wiele wspaniałych zespołów muzycznych z Dżemem na czele, zagrały dla niej dwa Festiwale – najważniejsze imprezy dla dżemowych fanów. To była nasza mała Orkiestra Aśkowej Pomocy. Dla mnie to był zaszczyt, poznać tych wszystkich wspaniałych ludzi, którzy organizowali akcje dla Asi i brali w nich udział. A ona sama, w ciszy, skupieniu i z łezką w oku, oglądała nagrania z tych akcji. A my? My zdawaliśmy jej relację, tyle mogliśmy zrobić... Rak to wyjątkowo wredne gadzisko. Trzeba mieć dużo siły, wiary, a także mnóstwo szczęścia, żeby z nim wygrać. Niestety nie wszystkim się udaje... 

Nasza Asia odeszła w sobotę 12 października 2013 roku, po bardzo długiej i ciężkiej chorobie. Bardzo dzielnie walczyła. Pozostawiła po sobie smutek, żal i pustkę, której nigdy nie zapełnimy. Ale też wiele cudownych wspomnień, które zawsze będą nam o niej przypominać...

Tego samego dnia wieczorem w Sali Kongresowej w Warszawie zagrał Dżem. Czasem wydaje mi się, że to nie przypadek, że Asia odeszła w takim dniu... W drodze do nieba śpiewały jej Anioły - i tu, na ziemi, i tam, bliżej nieba. A my czuliśmy, że jest wciąż z nami... Maciek ze specjalną dedykacją dla niej wykonał "Modlitwę III" - jeden z najpiękniejszych Dżemowych utworów. Nastała cisza, a chwilę później salę wypełniły ogromne oklaski na stojąco. I łzy... Dla nas to było pożegnanie z naszą Asią.

Asiu, kocham Cię jak siostrę i już tak bardzo mi Ciebie brakuje, tęsknię… I nigdy nie zapomnę… Zawsze będziesz mieszkać w moim sercu... Przeżyłam z Tobą wiele pięknych chwil – dziękuję! 

I kiedyś jeszcze spełnię to nasze wspólne marzenie...