Wagary - Gabi wspomina

Kochane ciocie i wujkowie!

Dziś to ja do Was piszę, bo mama jest na chwilowym chorobowym.

Chodziliście kiedyś na wagary? Moja mama mówi, że ucząc się i studiując była w tym mistrzynią, więc ja też powinienem. Na koniec zawsze dokłada, że pomimo tego, że lubiła chodzić na wagary, "wyszła na ludzi"... Czy to znaczy, że wagary to coś złego? 

Wodne tańce

Jeszcze w kwietniu, kiedy wracaliśmy z mojego ulubionego Elfa mama powiedziała, że po zimowej przerwie wreszcie uruchomili warszawskie fontanny i jak już będzie naprawdę ciepło, któregoś dnia po ćwiczeniach pójdziemy na wagary. Nie wiedziałem, czym są wagary, ale perspektywa spędzenia dnia przy szumiącej wodzie bardzo mnie ucieszyła. Długo czekałem na ten dzień, na początku maja byłem chory, ale wtedy pogoda też nas nie rozpieszczała... W końcu wyszło słoneczko i mama stwierdziła, że to ten tydzień i że po czwartkowych zajęciach w Elfie idziemy na wagary. Tylko ja wciąż nie wiedziałem, czym są te wagary... 

tak właśnie się ściemnia na ćwiczeniach :)

Na zajęciach byłem lekko rozkojarzony, by nie powiedzieć, że ściemniałem. U cioci Kingi strzeliłem sobie małą drzemkę, a u cioci Oli rządziłem na całego, tzn. próbowałem, bo ciocia Ola niestety nie pozwala sobie wejść na głowę. Już byłem myślami na zielonej trawce, dlatego zdobyłem mało stempelków, co znów nie podobało się mamie.

W końcu ruszyliśmy w drogę powrotną. Lubię Elfa, ale skoro to wagary, to mama mogła pomyśleć i odpuścić mi również tamte ćwiczenia. Po drodze zabraliśmy panią Anię i chwilę później dotarliśmy na miejsce.

Było pięknie, słonko grzało, woda szumiała, a wiatr zraszał nas jej kropelkami. Mama zabrała kocyk, poduszkę i dużo, dużo smakołyków. 

Mogłem sobie poleniuchować na całego, wyspać się na świeżym powietrzu i zjeść dużo niezdrowych pyszności. Potem spacerowaliśmy – nie wiem, czy wiecie, ale moja mama wszędzie zabiera moje rehabilitacyjne buty, bo wierzy, że zawsze będzie okazja, żebym opuścił swój pojazd – tym razem też mi nie odpuściła. 

Ale kiedy się zmęczyłem, brała mnie na ręce i pomagała pokonać kolejny etap drogi.

Pani Ania przytulała, więc możecie sobie wyobrazić, jak bardzo polubiłem wagary...

Zdradzę Wam jeszcze jeden sekret. Razem z mamą moczyliśmy nogi w fontannie pomimo tego, że na jej całej długości są poustawiane znaki z napisem "zakaz wchodzenia". Woda była letnia, aż przyjemnie było włożyć do niej nóżki i trochę się ochłodzić. Tylko pamiętajcie – to tajemnica! Straż Miejska chyba nie lubi mojej mamy, bo często ją zatrzymuje, a nawet jeździ za nami na sygnale, więc jak się dowiedzą, to na pewno zechcą nas ukarać.

Podobno niedaleko pada jabłko od jabłoni, więc może dlatego tak bardzo polubiłem wagarowanie. Z niecierpliwością czekam na kolejne.

Życzę wszystkim dobrego tygodnia, pamiętajcie– w piątek znów będzie weekend! Ślę wszystkim moc buziaków 

Gabryś