Mecz

Nie od dziś wiadomo, że pani matka uwielbia naszych szczypiornistów, do jednego nawet wzdycha i to bardzo, pan ojciec też uwielbia, ale on kibicuje wszystkiemu co biega za piłką więc to nie ta sama miłość... Nasz Gabi chcąc nie chcąc zmuszony jest do domowego kibicowania, choć śmiem twierdzić, że w tej kwestii prawdziwą jest zasada "niedaleko pada jabłko od jabłoni". ;)

Marzyłam od dawna by by zobaczyć ich na żywo, by poczuć atmosferę panującą na hali, ale też smak zwycięstwa :) i oczywiście pokazać to wszystko Gabrysiowi. Zimą miałam nie mały szczękościsk oglądając mistrzostwa Europy, które odbywały się w Polsce, a nasi grali w Krakowie, bo nas tam nie było, bo mecze śledziliśmy w szpitalu, niejednokrotnie przez internet :/ (pobyt w CZD), ale podwójny szczękościsk miałam po bliższym spotkaniu z ceną biletów, niestety nie do ogarnięcia dla zwykłego szarego śmiertelnika, szczególnie gdy jest ich trzech... 
Pewnego pięknego letniego dnia, kiedy czyściłam zaspamowaną własną skrzynkę mailową na wp, wpadła mi w oko wiadomość o meczu a nawet dwóch, które szczypiorniaki mają zagrać z ukraińskim Motorem Zaporoże, w lipcu, jeszcze przed ich wyjazdem do Rio. Jeden z nich miał być rozegrany w pobliskim Legionowie, w ostatnią sobotę lipca. Fakt, w tę samą, w którą kończył się turnus elfowy, ale zanim zdążyłam się zastanowić jak połączę te dwa wydarzenia, zrobiłam przelew, "jakoś to będzie" - pomyślałam na zakończenie ;). 

W piątek po ostatnich turnusowych zajęciach opuściliśmy Mąchocice, wiedziałam, że noc przespana w domu da Gabrysiowi dodatkową energię na następny dzień, a zależało mi bardzo na tym by Junior był w jak najlepszej formie. Przy sobotniej porannej kawie wyciągnęłam skitrane gdzieś głęboko bilety i poinformowałam swoich panów o planach na wieczór. Radość - to jedyny komentarz :). Niespodzianka się udała. 
Popołudniu zebraliśmy parę potrzebnych gadżetów, coś do picia i do przekąszenia dla Juniora i hełomofony - nasz Gabi nie lubi tego dziadostwa, ale zawsze mamy je ze sobą na wszystkich głośnych imprezach. Wieczorem byliśmy już w Legionowie, wózek zostawiliśmy w samochodzie, ciężko byłoby przekomarzać się z nim w takim miejscu. Ochrona wpuściła nas na halę dobry kwadrans przed całą resztą publiczności, dzięki temu bezpiecznie zajęliśmy swoje miejsca :) i w zupełnej jeszcze wtedy ciszy mogliśmy podziwiać trenujących szczypiornistów a co niektórzy przyzwyczaić się do nowego miejsca. 

Oczywiście nie obyło się bez napadu, ta menda nigdy nas nie opuszcza, ale Biniowi wystarczyło przytulić się do pewnego miejsca u własnej matki i zmęczenie ponapadowe szybko poszło w niepamięć. 

A sam mecz to była mega dawka pozytywnych emocji, radość z kibicowania udzieliła się naszemu dziecku na całego, nasz syn razem z nami bił brawo, z naszą pomocą wymachiwał szczypiorem :D, ale przed oczami wciąż mam jego uśmiech, a raczej śmiech, by nie dopisać rechot po każdej strzelonej bramce, kiedy na hali rozlegał się gromki okrzyk GOOL. 

Warto było :), dla tego uśmiechu zawsze jest warto!

Kto wie może to czas na PGE Narodowy :) albo chociaż na Legię!

PS1. Oczywiście nasi Mistrzowie wygrali 36:26
PS2. Ulubieniec pani matki zaraz po powrocie z Rio, ogłosił zakończenie kariery :/ i serce pęknęło...