to już 9 :)

Był czwartek 3 marca 2005 roku. To był czas wielkiego oczekiwania, już kilka dni po terminie, ja byłam już zdecydowanie wszystkim zmęczona, szczególnie telefonami zaczynającymi się od pytania: „już...?”. Jakby nie było wiadomo, że to dziecko wybiera sobie porę na wyjście, a nie ja... A Biniaszkowi musiało być dobrze pod moim sercem, bo wcale się nie spieszył. Tego dnia jednak czułam, że zaczyna się coś nowego i coś, co totalnie przewróci nasze życie do góry nogami. Tak, Gabryś trochę opornie zbierał sie do wyjścia. Nie było innej możliwości, jak spakować się i pojechać do szpitala, ale wszystko robiłam nie mniej opornie niż moje dziecko. Na kilka godzin przed pojawieniem się Gabrysia zameldowałam się w szpitalu i choć miałam ochotę wrócić do domu, to Binio zdecydował, że jednak wychodzi... 

Wieczorem, na chwilę przed 18, tuliłam naszego synka. Był taki maleńki, kruchy i bezbronny, wystarczyło, że raz spojrzał mi w oczy, a cały świat zamigotał i stanął w miejscu. I tak zostało do dziś – wystarczy, że strzeli swoje maślane spojrzenie i mięknie niejedno kobiece serce, a jak jeszcze się do tego uśmiechnie.... 

Gabrysiu bądź zdrowy i szczęśliwy, po prostu bądź – rodzice.