Dżem dla Gabrysia - wydarzyło się i nigdy nie zapomnimy cz. 2

Dżemowanie z Dżemobraniem cd.

fot. Rafał Klęk

W piątek około godziny 18.00 spotkałyśmy się z Asią pod Stodołą. Z zasady do środka wpuszczają nie wcześniej niż o 19.00, ale my tym razem mogłyśmy obserwować przygotowania do koncertu "od kuchni". Byłyśmy umówione z panem Michałem, który w Stodole jest odpowiedzialny za wszelkie sprawy organizacyjne. Chciałyśmy rozwiesić parę plakatów wewnątrz budynku oraz poustalać ostatnie szczegóły  związane ze zbiórką. Stodoła, jak każdy inny klub z dużą renomą, ma z góry ustalone zasady działania - musiałyśmy się z nimi zapoznać i do nich dostosować. Smutną wiadomością było to, że nie można nam było wejść z puszkami na salę koncertową (podobno dla naszego bezpieczeństwa), co niestety przełożyło się na końcowy wynik zbiórki. 

Wszyscy wolontariusze - plus mamusia ;)

Po ustaleniu wszystkiego z panem Michałem czekałyśmy już tylko na naszych wolontariuszy, którzy jako pierwsi mieli ruszyć z puszkami do ludzi. Wolontariusze pojawili się lekko po 19.00, tak jak byliśmy umówieni. Byłam pod wielkim wrażeniem zaangażowania każdego z nich i wielkiej chęci niesienia pomocy Gabrysiowi. Do dziś mam sms-a od Moni, która jak tylko dowiedziała się o planowanej zbiórce, napisała: "ja chcę chodzić z puchą" - była pierwsza na liście. Wieści później poszły do Emi, której reakcja była taka sama. Dziewczyny, żeby być w tych dniach z nami, pozawalały swoje szkolne obowiązki - przyjechały specjalnie z okolic Lublina. Kinga i Martyna, kumpele mojego brata Łukasza, nie są jakimiś wielkimi fankami Dżemu - lubią ten zespół, ale nie do tego stopnia, żeby chodzić na koncerty. Przyszły na zbiórkę specjalnie po to, żeby nam pomóc, wesprzeć nas w walce o Gabrysia. Przed koncertem nawet się nie znałyśmy - dziewczyny, Wam szczególnie jesteśmy wdzięczni. Kasia i Honorka pozmieniały grafiki w w swoich firmach, żeby być z nami na obu koncertach, dodatkowo Kasia straciła głos w trakcie drugiej zbiórki. Robercik już w listopadzie kursował do Leszka z papierzyskami, a Asia, poza tym wszystkim, co już opisałam, była gotowa uciec ze szpitala, żeby tylko być z nami... Każdy z nich, z tych wyjątkowych ludzi, dał nam cząstkę siebie, każdy chciał przyłączyć się do akcji pomocy dla Biniaszka. Kochani, z całego serca Wam dziękujemy!

Plan działania był już ustalony,  ja i Asia dostałyśmy zgodę na wyjście z trzema puszkami - wstępnie była zgoda tylko na jedną... Pierwszą wzięli Łukasz, Kinga i Martyna, drugą Monia i Emi a trzecią Kasia z Honorką. Przed nimi było bardzo trudne zadanie. Trafiła nam się zbiórka najgorsza z możliwych - trzeba było podejść do każdej osoby, opowiedzieć o Gabrysiu, o tym, na jaki cel zbierane są fundusze i po tym poprosić o ewentualne wsparcie. Ludzie reagowali różnie. Pytali nie tylko o szczegóły zbiórki, o chorobę Gabrysia, o to, na jaką rehabilitację chcemy przeznaczyć pozyskane środki - pytania dotyczyły również tego, czy zbiórka jest legalna, czasem nawet sprawdzano, czy nasze identyfikatory są prawdziwe. Przede wszystkim jednak fani Dżemu pomagali Gabrysiowi. Byli też też tacy, którzy mieli do nas pretensje, że piwo za drogie - bo aż po dychu, że wejście na balkon płatne, albo tacy, którzy po prostu odwracali się plecami. Ale nie każdy musiał brać udział.
A ja zostałam wręcz sparaliżowana w poczekalni zwanej barem, nie piłam piwa, bo pewnie padłabym już po jego połowie. Czułam się, jakbym miała znów zdawać maturę czy jakiś kolosalny egzamin na studiach. Z czasem pojawiło się coraz więcej naszych "Dżemików", zapoznanych na wcześniejszych koncertach, którzy - widząc moje spięcie - przytulili i potrzymali za rękę. A wsparcia było mi potrzeba...
Kiedy na scenie pojawili się techniczni Dżemu, musieliśmy przerwać zbiórkę. Każdy z nas, oprócz tego, że przyszedł po to, aby pomóc zbierać fundusze dla Gabrysia, chciał jednak uczestniczyć w koncercie. Poza tym "zakazana" dla nas sala coraz bardziej się zapełniała, a na zewnątrz robiły się pustki. Puszki zostawiliśmy w zamkniętym pomieszczeniu. Wszyscy wolontariusze już byli na sali, Dżem pojawił się na scenie, tylko ja wciąż byłam na zewnątrz. Moje częste i regularne Dżemowanie jednak do czegoś się przydaje - bez problemu udało mi się przecisnąć przez wypełnioną po brzegi salę prawie pod scenę. Kiedy dotarłam, grali "Małą aleję róż". Było magicznie jak zawsze. Każdy z Dżemowców był we wspaniałym nastroju i - sądząc po jakości wykonywanej muzyki - w wyśmienitej formie. Pan Maciek szalał na scenie, tańczył, grał z Jasiem na klawiszach, po czym mu je zabierał. Przede wszystkim jednak śpiewał - dodam, że takiego go uwielbiam. Zresztą dotyczy to każdego z nich, każdy daje tak wiele z siebie na koncertach.

fot. Rafał Klęk

fot. Rafał Klęk

Po "Nieudanym skoku" Maciek powiedział: "słuchajcie, dzisiejszy koncert jest dla nas bardzo wyjątkowy, ponieważ ma wyjątkowe przesłanie. Dziś gramy dla Gabrysia". Na sali rozległy się okrzyki: "GABRYŚ, GABRYŚ!". Oczywiście nie muszę pisać, że było to dla mnie absolutnie niesamowite przeżycie... Maciek dalej mówił o zbiórce, a ja w tym czasie wyciągnęłam aparat. Tymczasem wokalista Dżemu, pokazując na Emi stojącą pod sceną i Jasia powiedział: "... część z was ma te koszulki, Jasiu ..." - Jasiu wstał i pokazał, jakie koszulki mają na sobie ludzie z puszkami. "... jak jesteście w stanie, to pomóżcie Gabrysiowi". Na sali rozległo się głośne "POMOŻEMY, POMOGLIŚMY!" i Maciek zakończył "... teraz dla niego zaśpiewamy tę pieśń" (prawie całość tego, co powiedział Maciek, zawarte jest w filmie poniżej, niestety jakość jest fatalna, ale cieszę się, że mamy choć tyle).

Do oczu napłynęły mi łzy. Choć wiedziałam, że muzycy mojego ukochanego Dżemu mają coś zagrać dla Gabrysia, do końca nie byłam pewna, że to się wydarzy. Jasiu zaczął grać pierwsze dźwięki "Do kołyski", a ja stanęłam jak wryta. Aparat musiałam oddać Kasi, bo nie byłam w stanie nagrywać. Oni, moje muzyczne guru, mój ukochany zespół, oni, moi "najlepsi", grają dla Gabrysia! I do tego utwór, który tak bardzo kocham, który daje mi siłę zawsze, kiedy jest mi źle, który jest w stanie ukoić każdą moją łzę. Ten piękny, mądry utwór. "Kurczę, niech ktoś mnie uszczypnie, bo nie wierzę", pomyślałam. Na chwilę oprzytomniłam, wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Roberta, wykrzyczałam do niego: "słuchaj, oni to dla Gabrysia grają", po czym skierowałam słuchawkę w stronę sceny, aby mój mąż i synek mogli usłyszeć głos pana Maćka. Kiedy skończyli, dostałam sms-a od Kasi, która była w drugim końcu sali (przyszła na koncert z córką, specjalnie dla Gabrysia), napisała: "ryczę". Cóż mogłam jej odpowiedzieć, mi też popłynęły łzy... W takich chwilach łzy pojawiają się same. Te dobre łzy, które zawsze będziemy pamiętać.

fot. Rafał Klęk

Ten koncert był podwójnie wyjątkowy, ponieważ 7 grudnia Adaś Otręba świętował okrągłe urodziny. Publika i zespół dwukrotnie odśpiewali mu "Sto lat", a Jurek dodatkowo ozdobił to swoją solówką. To nie lada gratka dla fana Dżemu, odśpiewać swojemu idolowi urodzinowy song i to w dniu jego święta.

Stolaty dla Adasia!   fot. Rafał Klęk

Zdrówko!!! fot. Rafał Klęk

Tego wieczoru Dżemowcy zagrali (cały set dzięki Areckiemu): "Poznałem go po czarnym kapeluszu", "Gorszy dzień", "Małą Aleję Róż", "Do przodu", "Nieudany skok", "Do kołyski", "Złotego pawia", "Strach", "Nie patrz tak na mnie", "Całą w trawie", "Partyzanta", "Kaczor, coś ty zrobił", "Czerwonego jak cegła", "Sen o Victorii", "Harley mój", "Wehikuł czasu", "Autsajdera" i "Whisky". 

fot. Rafał Klęk

Na bisach wraz z Asią musiałyśmy opuścić salę, jednak na zewnątrz było wszystko słychać, więc straciliśmy tylko efekt wizualny. Odebrałyśmy puszki i stanęłyśmy przy wyjściu - tym razem ja również. Po apelu Maćka ludzie sami przychodzili i wrzucali pieniądze. Jedni pytali, dlaczego nie chodziliśmy po sali, mówili, że czekali na nas i myśleli, że do nich po prostu nie dotarliśmy. Kiedy większość ludzi opuściła klub, miałyśmy chwilę na zawitanie za kulisy. Była to okazja do uściskania jubilata osobiście, porozmawiania z muzykami i podziękowania im oraz przede wszystkim do uściśnięcia Leszka - było za co. Do oczekującej publiczności wyszedł Zbyszek - perkusista - i później Maciek. Sama miałam okazję przez dłuższą chwilę z nim porozmawiać, o akcji, o Gabrysiu. Podziękowałam mu za niesamowita dedykację. Maciek bardzo ucieszył się, gdy powiedziałam mu, że Gabryś słyszał utwór grany dla niego. Opowiedziałam mu również o naszym po koncertowym rytuale i o tym, że Gabryś "Do kołyski" wiąże z moim znikaniem z domu na Dżemowanie, ale też z nimi, z Dżemowcami. Kiedy to usłyszał, stwierdził, że pomimo tego, że był inny plan, to specjalnie dla Gabrysia zagrają w sobotę znów ten utwór.

Tego wieczoru mieliśmy jeszcze raz możliwość zaśpiewania "Sto lat" dla Adasia i standardowo pożegnaliśmy muzyków odjeżdżających Dżembusem do hotelu. Pełni wrażeń wracaliśmy do domu.

cdn.